کمبود برخی اقلام دارویی کار را به جایی رسانده که این روزها برخی نسخه های بیماران در فضای مجازی دست به دست می چرخد تا بلکه داروی آن پیدا شود.یک نمونه مثال زدنی آن هم نسخه کودک پنج ساله مبتلا به سرطان است که پدرش با انتشار نسخه او در فضای مجازی برای یافتن دارو به هر دری زده بود.
به گزارش «خبرجنوب» بیشتر بیمارانی که برای تهیه داروهای کمیاب، کفش آهنی می پوشند و وجب به وجبِ داروخانه ها را متر می کنند، بعد از ماجرای بی نصیب ماندنشان، به امید این که کسی بتواند این داروها را از این سو یا آن سوی مرزها برایشان تهیه کند، دست به دامنِ فضای مجازی می شوند البته معلوم نیست این توییت کردن ها و پست گذاشتن ها نتیجه ای هم می دهد یا نه. اما آن هایی که این روزها نفس های بیمارشان به خاطر چند قلم دارو به شماره افتاده معمولاً همه راه های نرفته را امتحان می کنند.
نکته جالب این جاست که در این اوضاع، برخی مسئولان گفته اند کمبود دارو به آن شکل که می گویند وجود ندارد؛ نمونه اش دکتر غلامرضا اصغری، معاون وزیر و ريیس سازمان غذا و دارو است که در واکنش به برخی اخبار که عنوان می شود مردم در مراجعه به داروخانه ها با کمبود دارو مواجه شده اند، گفته؛ با توجه به معذوریت ها و محدودیت هایی که در تامین داروهای حیاتی وجود دارد، قرار نیست همه داروها در سطح داروخانه های عمومی شهر موجود باشد!
در کنار چنین اظهار نظری، نايب رییس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس اعلام کرد که 80 قلم کمبود دارویی داریم و البته بخش دردناک ماجرا آن جاست که در این وضعیت، چتر حمایتی دولت و بیمه ها نسبت به داروهای خارجی که مشابه داخلی دارند هم برداشته شده است.
حالا دیگر بیمار نمی داند به دردِ خودش بنالد یا به التهابِ کمبود و گرانی دارو خو کند.
محمد نعیم امینی فرد چنین عنوان کرده بود که چهار ماه پیش حدود ۴۰ قلم، کمبود دارویی داشته ایم که این میزان دو ماه پیش به ۸۰ قلم رسیده و این روزها نیز ۱۱۰ تا ۱۲۰ قلم کمبود دارو داریم البته به گفته او ۳۰ قلم از این داروها موجود است اما شرکت های دارویی به دلیل کمبود نقدینگی نمی‌توانند آن را به بازار دهند.
دردِ کمبود دارو بیش از همه روی دل بیماران تالاسمی و مبتلا به سرطان سنگینی می کند، طوری که عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی هم دقیقاً دست روی این موضوع می گذارد و به «خبر جنوب» می گوید که بخشی از این داستان، زیر سرِ تحریم هاست و بقیه اش نیز از احتکار دارو آب می خورد.
بشیر خالقی هر چند معتقد است احتکار، دلیل اصلی کمبود دارو نیست اما از نظر او این موضوع به شدت به داستان گرانی و کمیاب بودن برخی اقلام دارویی، دامن زده است چنانچه به قول او آن ها که به دنبال کسب درآمدهای نامشروع و حرام هستند اصلاً برایشان مهم نیست این پول قرار است از راه احتکار دارو حاصل شود یا کالایی دیگر.
از دیدگاه نماینده مردم شهرستان های خلخال و کوثر در مجلس، دست به کار شدن قوه قضايیه و وزارت بهداشت برای شناسایی محتکران دارو و مجازات آدم هایی که برای به جیب زدن پول های باد آورده حتی با جان بیماران بازی می کنند می تواند خیلی از مشکلات این حوزه را حل کند و حداقل سودجویان را سر جای خود بنشاند.
عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس با اشاره به این که 95 درصد داروها، تولید داخل است، راه جبرانِ کمبود پنج درصد داروهای خارجی را در تجویز داروهای داخلی مشابه، جستجو و تاکید می کند که پزشکانِ مملکت باید شرایط این روزهای کشور را در نظر بگیرند و با توجه به آن برای بیماران، نسخه بپیچند. اعتماد و تکیه بر استان های مرزی برای واردات دارو نیز راه حل دیگری است که به قول این نماینده مجلس برای برون رفت از کمبود حوزه دارو می توان روی آن حساب کرد.
با این تفاسیر اما نايب رییس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، رفع کمبود دارویی را در تامین نقدینگی جستجو کرده و گفته با تخصیص و تامین ارز در زمان مناسب، مشکلات تا حدی رفع می‌شود.
یک مساله حیاتی و فراموش شده در بازار گرانی و کمبود دارو، مقوله زمان و بند بودنِ جانِ برخی بیماران به حتی چند ثانیه طلایی است؛ چیزی که مثل حوزه های دیگر نمی تواند قربانیِ وعده و وعید هاي مسئولان شود. مادوپار، والفارین، آلبومين، داروهای شیمی درمانی و تالاسمی در هیچ داروخانه ای پیدا نمی شود و تعلل قوه قضائیه و وزارت بهداشت در این خصوص دقیقاً به قیمت جانِ هزاران بیمارِ رنج کشیده تمام می شود.
بیماران اعصاب، صرع، کلیوی و قلب به شدت در تأمین داروهایشان به مشکل برخورده اند و داروهایی مثل شربت ضدتشنج «اپیلیم لیسکانتین» نیز حسابی نایاب شده اند. هر چند کمبودها در حوزه داروهای ضدسرطان و بیماری های خاص مثل شیمی‌درمانی و ام اس، بیشتر خودش را نشان داده اما انگار قرار است در این ماجرا جانِ هزاران آدم فدا شود تا عده ای منفعت طلب پول به پولشان اضافه کنند.
یک منبع آگاه در گفت گو با یکی از رسانه های دولتی گفته فقط واردكنندگان نيستند كه در شرايط خاص، داروهايشان را احتكار مي‌كنند چنانچه در بسياری از مواقع شركت هاي پخش و توليدكنندگان دارو نيز دست به احتکارِ دارو می زنند و این یعنی فاجعه!
همه شروع كرده اند به چانه‌زني براي افزايش قيمت و توجيهشان هم اين است كه اگر با اين قيمت جنس را توزيع کنند بعد از گرانی، سودش به جيب داروخانه مي‌رود.
با این تحلیل و تفسیرها پایان ماجرا به این ختم می شود که اگر قرار نیست سودی عاید کسی شود، دارو در داروخانه یا شرکت های پخش بماند بهتر از آن است که به دست بیمار برسد!
به هر حال تسهیل در واردات، گشایش اعتبار، ترخیص دارو از گمرک، افزایش سقف اعتبارات ارزی و ریالی برای دارو و پیگیری پرداخت بخش عمده ای از مطالبات معوقه این حوزه، مجموع اتفاقاتی است که تا نیفتد بازار دارو همین آش است و همین کاسه!
