باز هم تاریخ تکرار گردید و اینبار بهانه معرکه گیری خَر برفت و خَر برفت برای اعتدالیون، عمل نکردن مکانیزم ماشه از سوی ایالات متحده آمریکا بود. جای بسی تاسف است که عین همین سناریو، در تابستان 94 و پس از تولد رسمی خسارت محض برجام نیز توسط دولتمردان محبان المذاکره، پیاده سازی و در بوق و کرنا شد اما ثمره آن برای مردم بخت برگشته، جز سوق دادن بیش از نیمی از جمعیت ایران به درّه فقر نبود!
ذوق زدگی دولت بنفش و مشاطه گران رسانه ای آن، از به اصطلاح انزوای آمریکا در اجماع سازی علیه ایران برای پیشبرد مکانیزم ماشه، در حالی بعنوان دومین فتح الفتوح اعتدالیون پس از برجام ابراز می شود که نه تنها بسیار پیش از این و در اردیبهشت 97، به هنگام خروج آمریکا از برجام این ماشه چکانده شده بود، بلکه حتی روی کاغذ هم این بازی تبلیغاتی دستاوردی را به همراه نداشت؛ چراکه از ابتدا فلسفه ورود ایران به توافق جامع اقدام مشترک، رفع بالمره همه تحریم های هسته ای و غیرهسته ای بود اما با خروج یکجانبه شیطان بزرگ از آن، نه تنها کشورمان از حضور در این توافق کاملاً متضرر گردید بلکه تداوم پایبندی بدان، موجب اعمال فشارهای بیشتر همچون استفاده از اهرم مکانیزم ماشه شد!
این درحالیست که افتضاحات برآمده از توافقنامه ننگین منعقده از سوی تیم دیپلماسی تدبیر و امید، آنچنان از شمارش خارج است که با پیروزینماییهایی همچون «شکست آمریکا در مکانیزم ماشه»، نه تنها کام تلخ مردم شیرین نخواهد شد بلکه برعکس ایشان را از کرده خود در سال های 92 و 96 نیز پشیمان خواهد نمود!
آنچه مسلم است، انزوای آمریکا زمانی به معنی واقعی کلمه محقق خواهد شد که در سایه بی کفایتی محض کارگزاران اقتصادی دولت، فشار معیشتی بر ایرانیان به حدی نرسد که ترامپ قمارباز هرازگاه با وقاحت تمام از احتمال فروپاشی اقتصادی نظام و اجبار جمهوری اسلامی به بازگشت به میز مذاکره سخن بگوید؛ یا اینکه ذلت یانکی ها هنگامی حقیقت پیدا خواهد کرد که دیگر خبری از دلار 28 هزار تومانی و پراید 100 میلیونی و سکه 13 میلیونی و مسکن متری 23 میلیون تومان در میان نباشد!
شوربختانه دولت مدعی تدبیر و امید، آنچنان خود را بخواب زده است که نه تنها در این ماه های پایانی مسئولیتش نیز به نصایح دلسوزان و خیرخواهان وقعی نمی نهد، بلکه کماکان به فکر حفظ پرستیژ دیپلماتیک خود در عرصه بین الملل بعنوان مظلومی بی دست و پا است که اگرچه کدخدای گستاخ (یا همان آمریکا) هر بلایی که می خواهد بر سرش می آورد اما او همچنان معتقد است که با سیاست «لبخند» و «مذاکره» می توان حقوق از دست رفته را اعاده نمود!
وای بر ما و مسئولانمون