در آزمایش‌های بالینی مشخص شد bexarotene قادر است لایه‌های میلین سلول‌های عصبی مغز و نخاع را که در اثر ابتلا به ام اس از بین می‌روند، بازسازی کند.
به گزارش ایرنا، میلین یک ماده چرب است که به شکل پوششی، آکسون‌های سلول‌های عصبی را در بر گرفته و از آن محافظت می‌کند و موجب افزایش سرعت انتقال پالس‌های عصبی درون آکسون می‌شود. تخریب میلین در اثر ابتلا به ام اس، موجب بروز مجموعه‌ای از مشکلات عصبی از جمله اختلال در تعادل، بینایی و کنترل عضلات و در نهایت از کار افتادگی می‌شود.
به گفته پژوهشگران دانشگاه کمبریج با وجود این که به دلیل عوارض جانبی شدید نمی‌توان از داروی bexarotene برای ترمیم پوشش سلول‌های عصبی استفاده کرد، این تحقیقات نشان می‌دهد بازسازی میلین امکان‌پذیر است و در نتیجه می‌توان دارو‌هایی را تولید کرد که امکان درمان ام اس را فراهم کند.
مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی پاسخ غیر متعارفی به سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌دهد. سیستم عصبی مرکزی شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی است. سیستم ایمنی بدن به طور معمول عوامل خارجی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها را مورد هدف قرار می‌دهد؛ ولی در بیماری‌های خود ایمنی، به اشتباه بافت‌های نرمال از بین می‌روند.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین حمله می‌کند. میلین به غلاف چربی اطراف سلول‌های عصبی گفته می‌شود. میلین آسیب دیده سبب به‌وجود آمدن تصلب بافت (sclerosis) می‌شود که نام بیماری نیز از همین واژه گرفته شده است. زمانی که پوشش میلین یا بافت‌های عصبی آسیب می‌بینند، ارسال پیام‌های عصبی مختل می‌شود که عوارض مختلفی دارد.
بیماری MS انواع مختلفی دارد که عبارتند از:
ام اس پیشرونده مقدماتی
در این نوع، نشانه‌های بیماری به طور پیوسته از زمان تشخیص بیماری سیر صعودی دارند. حمله‌ها مشخص نیستند و هیچ علامت بهبودی وجود ندارد. حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از بیماران، به این نوع از بیماری مبتلا می‌شوند. معمولا بیماری ام اس در افرادی که این مرحله را تجربه می‌کنند، دیر و در حدود ۴۰ سالگی تشخیص داده می‌شود.
نوع عودکننده – فروکش کننده
حدود ۹۰ درصد از بیماران، به این نوع مبتلا هستند. معمولا نشانه‌های اولیه بیماری در این افراد، در اوایل بیست سالگی دیده می‌شود. پس از آن در دوره‌های مختلف، بیماری عود می‌کند و در بین دوره‌ها، بیمار بهبودی نسبی دارد. معمولا بیمارانی که به این نوع مبتلا هستند، وارد مرحله دیگری از بیماری به نام پیشرونده ثانویه می‌شوند.
ام اس پیشرونده ثانویه
در این نوع، علایم بیماری به طور پیوسته سال‌ها وجود دارد و هیچ عود یا بهبودی حاصل نمی‌شود. معمولا این حالت ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص بیماری اتفاق می‌افتد. این نوع از بیماری معمولا به از کار افتادگی بیماران منجر می‌شود.
نوع پیشرونده عودکننده
این نوع از بیماری بسیار نادر است و در آن بیماری در دوره‌های مشخص عود می‌کند و از یک حمله تا حمله بعدی، نشانه‌های بیماری شدیدتر می‌شود. حدود ۵ درصد از افراد به این نوع از بیماری مبتلا هستند.
درحال‌حاضر حدود ۲.۵ میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند.
به گزارش ایرنا، میلین یک ماده چرب است که به شکل پوششی، آکسون‌های سلول‌های عصبی را در بر گرفته و از آن محافظت می‌کند و موجب افزایش سرعت انتقال پالس‌های عصبی درون آکسون می‌شود. تخریب میلین در اثر ابتلا به ام اس، موجب بروز مجموعه‌ای از مشکلات عصبی از جمله اختلال در تعادل، بینایی و کنترل عضلات و در نهایت از کار افتادگی می‌شود.
به گفته پژوهشگران دانشگاه کمبریج با وجود این که به دلیل عوارض جانبی شدید نمی‌توان از داروی bexarotene برای ترمیم پوشش سلول‌های عصبی استفاده کرد، این تحقیقات نشان می‌دهد بازسازی میلین امکان‌پذیر است و در نتیجه می‌توان دارو‌هایی را تولید کرد که امکان درمان ام اس را فراهم کند.
مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی پاسخ غیر متعارفی به سیستم عصبی مرکزی (CNS) می‌دهد. سیستم عصبی مرکزی شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی است. سیستم ایمنی بدن به طور معمول عوامل خارجی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها را مورد هدف قرار می‌دهد؛ ولی در بیماری‌های خود ایمنی، به اشتباه بافت‌های نرمال از بین می‌روند.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین حمله می‌کند. میلین به غلاف چربی اطراف سلول‌های عصبی گفته می‌شود. میلین آسیب دیده سبب به‌وجود آمدن تصلب بافت (sclerosis) می‌شود که نام بیماری نیز از همین واژه گرفته شده است. زمانی که پوشش میلین یا بافت‌های عصبی آسیب می‌بینند، ارسال پیام‌های عصبی مختل می‌شود که عوارض مختلفی دارد.
بیماری MS انواع مختلفی دارد که عبارتند از:
ام اس پیشرونده مقدماتی
در این نوع، نشانه‌های بیماری به طور پیوسته از زمان تشخیص بیماری سیر صعودی دارند. حمله‌ها مشخص نیستند و هیچ علامت بهبودی وجود ندارد. حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از بیماران، به این نوع از بیماری مبتلا می‌شوند. معمولا بیماری ام اس در افرادی که این مرحله را تجربه می‌کنند، دیر و در حدود ۴۰ سالگی تشخیص داده می‌شود.
نوع عودکننده – فروکش کننده
حدود ۹۰ درصد از بیماران، به این نوع مبتلا هستند. معمولا نشانه‌های اولیه بیماری در این افراد، در اوایل بیست سالگی دیده می‌شود. پس از آن در دوره‌های مختلف، بیماری عود می‌کند و در بین دوره‌ها، بیمار بهبودی نسبی دارد. معمولا بیمارانی که به این نوع مبتلا هستند، وارد مرحله دیگری از بیماری به نام پیشرونده ثانویه می‌شوند.
ام اس پیشرونده ثانویه
در این نوع، علایم بیماری به طور پیوسته سال‌ها وجود دارد و هیچ عود یا بهبودی حاصل نمی‌شود. معمولا این حالت ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص بیماری اتفاق می‌افتد. این نوع از بیماری معمولا به از کار افتادگی بیماران منجر می‌شود.
نوع پیشرونده عودکننده
این نوع از بیماری بسیار نادر است و در آن بیماری در دوره‌های مشخص عود می‌کند و از یک حمله تا حمله بعدی، نشانه‌های بیماری شدیدتر می‌شود. حدود ۵ درصد از افراد به این نوع از بیماری مبتلا هستند.
درحال‌حاضر حدود ۲.۵ میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند.
