به نقل از مدیکال اکسپرس به گفته جاناتان بورکوم، دانشیار روانشناسی دانشگاه ماین، آمریکا، این نتایج نشان می‌دهند که چرا میگرن رخ می‌دهد و به ما در توضیح چگونگی ایجاد و گسترش میگرن و علت بهبود میگرن با افزایش سن کمک می‌کنند.
تجزیه‌وتحلیل بورکوم، میگرن را به‌عنوان یک واکنش تعادل حیاتی مشخص می‌کند که با تغییرات حسگر اکسیدان در بدن شروع می‌شود و متابولیسم عصبی فرد را به کل مغز گسترش می‌دهد.
وقتی انرژی مغز ناکافی است، تولید بیش از حد اکسیدان‌ها که سموم خفیفی هستند، تحریک می‌شود. بورکوم فرض می‌کند که تجمع اکسیدان، عدم تعادل انرژی را به مغز هشدار می‌دهد و حمله میگرن را به‌عنوان یک پاسخ اصلاحی ایجاد می‌کند.
لازم‌به ذکر است، در حالی که کمبود انرژی مغز در افراد مستعد به میگرن مشاهده شده است اما مکانیسم ایجاد حمله بر اساس عدم تعادل انرژی در مغز پیش از این درک نشده بود.
طبق گفته بورکوم، مغز انسان با ایجاد تعادل در سطح دفاع آنتی‌اکسیدانی با مقدار انرژی تولید شده و بالعکس، یک چرخه به‌طور کامل منظم ایجاد می‌کند که تولید انرژی و پتانسیل اکسایش سلولی را در یک دامنه بهینه محدود حفظ می‌کند. تنش اکسایشی ایجاد شده ناشی از عدم تعادل انرژی مرتبط با میگرن، قابلیت زیستی عصبی را در کوتاه‌مدت تهدید می‌کند و گمان می‌رود در طولانی‌مدت به‌عنوان یک علت بیماری تخریب عصبی باشد.
بورکوم نشان می‌دهد که کمبود انرژی، خواه ناشی از افزایش تقاضای انرژی در مغز بیش از حد تحریک‌پذیر یا کاهش تامین انرژی ناشی از اختلال میتوکندری باشد، تنش اکسایشی را به‌عنوان یک ویژگی ذاتی متابولیسم سلولی ایجاد می‌کند. این تنش باعث ایجاد میگرن در افراد مستعد از طریق کانال‌های یونی حساس به اکسیدان در گیرنده‌های درد موجود در غشای مغز می‌شود.
پاسخ مغز به حملات میگرن شامل کاهش تقاضای انرژی مغز، افزایش تکامل حیات میتوکندری، سرکوب مرگ سلولی، آزادسازی فاکتورهای رشد متنوع، تحریک رشد و تکامل بافت عصبی، کاهش تولید گونه‌های اکسیداتیو واکنشی و بالا بردن سطح دفاع آنتی‌اکسیدانی است. این مکانیسم‌های محافظتی که به‌دنبال ایجاد تعادل در تولید و تقاضای انرژی در مغز هستند، نشان می‌دهند که حمله میگرن، خود یک فرایند اصلاحی است که برای محافظت از مغز در برابر تنش اکسایشی و عدم تعادل انرژی آغاز می‌شود.
پیامد این تحقیق این است که درمان‌های جدید پیشگیری از میگرن که به‌طور هم‌زمان کمبود انرژی مغزی و تنش اکسایشی را درمان می‌کنند، شاید موثرتر از آنهایی است که به‌طور جداگانه هر یک از آنها را هدف قرار می‌دهند.
نتایج این تحقیق در مجله Neurochemical Research منتشر شده است.
