به گزارش صراط به نقل از مبلغ، بانی ساختمان اصلی حرم و هسته مرکزی بقعه و گنبد، وزیر شیعه سلجوقی، مشهور به «مجدالملک براوستانی قمی» در قرن پنجم هجری بود.
بنای مقبره حضرت عبدالعظیم(ع) در دوره‌های بعد، به‌خصوص زمان ایلخانان، با تغییراتی همراه بود، در عصر تیموریان نیز اقداماتی برای بازسازی حرم انجام شد و در ۲ دوره صفویه نیز شاهد مرمت‌های گسترده‌ای بود. شاهان صفوی به دلیل شیعه بودنشان توجه ویژه‌ای به آستان مقدس داشتند. شاه‌طهماسب اول صفوی در سال ۹۴۴ هجری قمری، ایوان و رواق و شبستان غربی و شرقی آستان حضرت عبدالعظیم(ع) را درست کرد و دیگر شاهان صفوی، مانند شاه‌عباس اول، عباس دوم و طهماسب دوم، موقوفاتی برای این مکان زیارتی در نظرگرفتند.
قدیمی‌ترین اثری که در بنای فعلی آستان مقدس وجود دارد سردر آجری دوران سلجوقی از آثار مجدالملک قمی مربوط به سال‌های حدود ۴۹۵ تا ۴۹۸ هجری است. از ویژگی‌های سردر دوران سلجوقی می‌توان این نتیجه را گرفت که بنای بقعه حتی قدیمی‌تر از قرن پنجم هجری است و احتمالاً می‌توان بنای فعلی را مربوط به قرن چهارم هجری دانست. سردر قدیمی و مدخل اصلی محوطه بقعه در قدیم هم، همانند امروز، از همین سمت شمال بوده است.
احداث بازار، صحن جدید غرفه‌ها و ایوان‌های اطراف صحن مزبور و ایوان بزرگ آیینه و کفشدارهای دو طرف آن، ساختمان مدرسه امین‌السلطان در شمال شرقی صحن، باغ جیران در مغرب آستان و باغ توت در مغرب صحن بزرگ و بالاخره ساختمان بقعه و گنبد بزرگ امامزاده طاهر(ع) و تغییر اساسی در وضع آستان حضرت (ع) در دوران قاجاریه صورت گرفت.
